“Rakibinin sırtını yere getirme oyunu” olmasının ötesinde yağlı güreş, müziğiyle, peşreviyle, Şaman kültüründen gelen ritüelleriyle ve dinsel anlamlarıyla seyretmesi haz veren gerçek bir şölendir… Spor yazarı Ali Gümüş’ün belirttiğine göre; M.Ö.3400 yıllarındagüreşin Mısır’da da çok rağbet gören bir spor olduğu, bulunan çeşitli duvar kakmalarından anlaşılmış.  Türkler arasında ise güreş sporu, İslamiyetten çok önceleri yaygın olarak benimsenmiş, pehlivanlık baştacı yapılmıştı. Yine Ali Gümüş’ten alınan bilgilere göre Türkler düğünde, bayramda, cenaze törenlerinde, her fırsatta güreşirlermiş… Geçmiş çağlarda insanlar sıtmanın ana nedeni olan “anofel” cinsi sivri sinekten korunmak için vücutlarına, içine kafur karıştırılmış zeytinyağı sürerlermiş. Pehlivanlar da sivrisinekten korunmak için yağlandıktan sonra  güreştiklerinden, zamanla güreşin “yağlı” türü ortaya çıkmış. Dünyadaki bütün güreş türlerinden ayrı olarak bu spor dalı müzik eşliğinde yapılır ve “denge”ye dayanır…Bugün Anadolu’da, yaz boyunca pek çok şehir, kasaba ve köyde-yılda bir kez olmak üzere-yağlı güreş etkinlikleri düzenlenir; her yaz başında 1500’den fazla pehlivanEdirne-Sarayiçi’nde (Kırkpınar) Türkiye şampiyonluğu için er meydanına çıkarlar. Çevresindeki etkinliklerle beraber yağlı güreşin çoşkusu Kırkpınar’da doruk noktasına ulaşır. Önceki çeşitli turnuvalarda başarı gösteren güreşçiler Kırkpınara davet edilirler. Burada galip gelenler ise Türkiye Şampiyonu olur.
2001 yılında Kırkpınar’da,genç güreşçilerden Adem Altun final güreşine kadar rakiplerini yenerek gelmişti… Son güreşinde, kılpayı kaçırdığı şampiyonluk için büyük üzüntü yaşamıştı…Fotoğraf bu özel anı yansıtıyor.
Adem daha sonra öğrenimini tamamladı; başarılı bir beden eğitimi öğretmeni oldu. Bir taraftan güreşe devam etti; çok çalıştı, kaslarını, tekniğini geliştirdi ve upuzun saçlarıyla sonraki turnuvalarda beklendiği gibi büyük başarılar yaşadı…Yolu uzun olup ayağa kalkmasını bilen insan için kaybetmek büyük bir mesele değildir.