Yolculuk genel kabul gören tanımıyla kişinin bir noktadan bir başka noktaya gitme eylemidir. Peki yolculukları anlamlı kılan istenilen yere varmak mı yoksa yolda yaşanılan deneyimler midir? İşte insanı insandan ayıran özellikler tam da burada devreye girer. Sonuç odaklı bir pencereden bakmak belki istenilen yere varmayı yeğlese de hedefi önemli kılan yolda başa gelenlerdir.

Ortalama bir ömürde insan daimi olarak öğrenen bir canlıdır. Sürekli yenilenen ve günden güne değişen dünyada aynı kalabilmek isteniz de mümkün değildir. İki kardeşi bile aynı anne baba büyütmez. Hal böyleyken bazen kendimi hesaba çekiyorum dün neredeydim bugün neredeyim ve nereye gidiyorum? İşte böyle zamanlarda daha çok anlıyorum çok fazla bir yol katetmediğimi...

Bir yere henüz varamamışım onu farkediyorum ama yaşam ne getirirse getirsin gittiğim yolu seviyorum. Vazgeçmemeyi, yeniden demeyi, her şeye rağmen mücadele etmeyi dünden daha çok istiyorum. Yılgınlığın bize getireceği ne olabilir? Tarih hangi dönemde mağlubu yazmıştır? Bu hayatta anılar biriktirmenin yolu köşesine çekilmek değil hayat mücadelesinin tam da içinde olmaktır. Yolculuk etmektir yani...

Günümüz Türkiye'si her ne kadar yüksek standartları olan bir yaşam sunmasa da olduğu yeri güzelleştirmek insanın asli görevidir. Akılla, bilimle, sevgiyle... Gidilecek noktadan çok gidilecek yolu güzelleştirmektir insanlık... Bu ayki yazımı biraz da kendime notlar gibi tanımladım. Ülkenin ekonomisine dair edecek sözlerim elbette vardı. Ancak bu sayıda ben vicdan muhasebeme baktım.

İnsan bazen her şeyin içinden sıyrılıp dünyasını kuşbakışı izlemeli. Kayahan'ın söylediği gibi yolu sevgiden geçen herkesle bir gün yollarımızın kesişeceği umuduyla yaşanılabilir.İş ki her geçen gün kendine yeni şeyler katabilmekte bu dünyaya güzelliklerle veda etmekte...

Güzel şeyler ek topraklarına.. Seni sen yapan, renkli çiçeklerine yakışacak tohumlar ek. Yeşilin en güzel halini ek mesela. En sevdiğin mevsimi yaşama zamanı şimdi...