sudur zaman, mavidir barış,

yeşildir yaşam

-dünyanın insanlarına–

Bir dere kenarında bırakmıştık çocukluğumuzun o sevinçlerle örülü çardağını. Her renk kendini anlatıyordu daha. Önceleri gölgeler dolaşıyordu duvarlarda – karı seviyordum beni sakladığı için, şiir yazmıştım. –Sonraları özlem yağmaya başladı ışıklar olmayınca-...

Işıklar geldiğinde büyümüştüm…

kim varırsa çocukluğumuza

gaz koysun odadaki lambaya

(çocuklar kelebeğin şiirini artık yazmasa da)

başla yazmaya !

ayağına dolanan ıslak tuzaklar şaka

ara sokaklarda birikmiş sulara basma

ve unutma !

anneler çocuklarını çağırdığında

           - sular bulandığında –

her akşam

her kasabada

yarım kalmış oyunlarıyla

               ıslaklığa

ve

karanlığa aldırmayan

ve aşkı oyun sanan

özgür çocuklardık daha...

yapma oyuncaklarımızla

bir yıldız gibi

k

a

y

a

r

k

e

n

oraya buraya

hayrandık dedemiz aya

ve sobelenmiş hayatlara...

şimdi anımsa !

kaç fotoğraf kaldı karanlık odada

büyüdük...aşksa tüm bildiğimiz

düşler sakıncalıysa

ve topaçsa dünya

biri çıkar

tersine çevirir topacı

varmak için çocukluğuna...

çocuklar kelebeğin şiirini artık yazmasa da

gaz koy lambaya

çocukluğumuza varınca

ve basma sakın sulara

aşk bitmesin

a

ve çocukluğumuz s ı ç r   m a s ı n ortalığa…