Sudur zaman, mavidir barış
Sabri Özdemir
sudur zaman, mavidir barış,
yeşildir yaşam
-dünyanın insanlarına–
Bir dere kenarında bırakmıştık çocukluğumuzun o sevinçlerle örülü çardağını. Her renk kendini anlatıyordu daha. Önceleri gölgeler dolaşıyordu duvarlarda – karı seviyordum beni sakladığı için, şiir yazmıştım. –Sonraları özlem yağmaya başladı ışıklar olmayınca-...
Işıklar geldiğinde büyümüştüm…
kim varırsa çocukluğumuza
gaz koysun odadaki lambaya
(çocuklar kelebeğin şiirini artık yazmasa da)
başla yazmaya !
ayağına dolanan ıslak tuzaklar şaka
ara sokaklarda birikmiş sulara basma
ve unutma !
anneler çocuklarını çağırdığında
- sular bulandığında –
her akşam
her kasabada
yarım kalmış oyunlarıyla
ıslaklığa
ve
karanlığa aldırmayan
ve aşkı oyun sanan
özgür çocuklardık daha...
yapma oyuncaklarımızla
bir yıldız gibi
k
a
y
a
r
k
e
n
oraya buraya
hayrandık dedemiz aya
ve sobelenmiş hayatlara...
şimdi anımsa !
kaç fotoğraf kaldı karanlık odada
büyüdük...aşksa tüm bildiğimiz
düşler sakıncalıysa
ve topaçsa dünya
biri çıkar
tersine çevirir topacı
varmak için çocukluğuna...
çocuklar kelebeğin şiirini artık yazmasa da
gaz koy lambaya
çocukluğumuza varınca
ve basma sakın sulara
aşk bitmesin
a
ve çocukluğumuz s ı ç r m a s ı n ortalığa…