Beni çocukluğuma-anavatanıma götüren bir panayır atmosferi… Üstüvaneci (motorsiklet cambazı) Ümit Bektaş’ın gösterisini yukarıdan, izleyiciler arasından fotoğraflamaya çalışıyorum izlediğim ilk gösterisinde. Beklediğim açıyı yakalayamadığımı düşünürken:“Gel! içerden çekmelisin” diyor Ümit usta. Beklediğim fırsat doğuyor, fıçıyı andıran bu gösteri odasının tam dibinde, çadırın orta direğine adeta yapışık vaziyetteheyecanla izliyorum ikinci gösterisini…Motosiklet, merkezkaç kuvvetiyle duvarlara tırmanıp ortalığı egzos dumanına boğarken, ahşap ve metal karışımı fıçı sallanıyor, esniyor, bu esnada kulakları sağır eden motor sesi, izleyenleri titretiyor. Cambaz, kendisine uzatılan kağıt parayı kapacak kadar seyircilere yaklaşıp görünmez bir hızla parayı kapıveriyor. Şaşkınlık yaratan bu oyun hemen her gösteride tekrarlanıyor olmalı…Sona doğru, cambaz göğsünden çıkardığı bayrağı dalgalandırmak için direksiyonu bırakarak aynı hızla dönmeyi  sürdürüyor. Sonra da yüzünü bayrakla kapatarak son turlarını atıyor ve alkışlar arasındagösteriyi tamamlıyor… 
Makinemdeki filmin tamamını bitirmiş olmalıyım. Bu bakışaçısından, tasarladığım doğru kareyi çekmiş olmanın verdiği tatmin hissiyle, motor gürültüsü kulaklarımda ayrılıyorum oradan… Ertesi yaz bir başka panayırda karşılaşıyorum Ümit Bektaş’la. Bu marifetli adamın benzer nitelikte başka fotoğraflarını çekebilmeyi umut ederken: “Bıraktım o işi; kırdım, geçen kış sobada yaktım takımları…” diyor. Emektar usta şimdi külüstür kamyonuyla taşımacılık yapıyor…Yine gezgin, yine açık havada,yine panayırlarda.