Başkasının acısına bakmak

Susan Sontag'ın kitabını okuyorum. Başkasının Acısına Bakmak. Ve bu kitabın verdiği esinle düşünüyorum. Acının bile politikleştiği,kameralar aracılığıyla bir propaganda malzemesi haline getirilip benim acım,senin acın diye bölünerek bütünlüğünü yitirdiği bir dünyada huzur içinde, kaygısız ve kavgasız yaşamak çok zor gibi geliyor bana.

Oysa acı bölünemez. Haklılık haksızlık meselesi üzerinden hareket ederek birilerinin çektiklerine gözyaşı dökmek, diğerlerininkine ise aldırmazlıkla bakmak merhamet duygusuna sahip olduğunu iddia eden insanın samimiyetine gölge düşürür.

Kendi acısını başat kılma ve başka acılara duyarsız kalma durumunu Virginia Wolf şöyle açıklar:''..Bizim başarısızlığımız tahayyülle,empatiyle ilgili bir başarısızlıktır:: Biz bu gerçekliği zihnimizde tutmakta başarısız olduk.''

Bu noktada Neşet Ertaş'ın türküsündeki o iki dize geliyor aklıma:

''Hep sen mi ağladın, hep sen mi yandın?

Ben de gülemedim yalan dünyada''

Sloganların adam akıllı keskinleştiği yürekler arasında kapanmaz uçurumlar açtığı,sözcüklerin yavaş yavaş ölüp, yerini akıp giden görüntülere bıraktığı dünyada saçmaladım galiba.

MAVİ 1.SAYI OCAK 2018