Adı Eslem,

henüz 10 yaşında bir kız çocuğu.

Şeker mi şeker, dünya tatlısı.

Yazar olarak katıldığım 1. Düzce Kitap Fuarı kapsamında,

standıma gelen Eslem benimle konuşmak istedi.

Kitaplarımın konularını, amacını sordu.

Büyük bir okura cevap verir gibi, kitaplarımı anlattım.

Kocaman sorular sordu,

ben de onun yerine küçük cevaplar verdim.

Küçük bir oyun oynamış olduk.

" Abi seni çok sevdim, sarılmak istiyorum ama erkeksin. " dedi.

Kızın akıllı ve anne babasından eğitimli olmasına mı sevineyim

yoksa o söylediği cümlenin,

erkek olarak bana yaşattığı duyguya mı üzüleyim bilemedim.

Utanç ve sevinç bir arada yaşarken,

aklıma bir önceki günlerde yaşadığım küçük bir anı geldi.

Çünkü o da küçük bir kız çocuğu idi,

aslında küçümsenecek bir anı değildi.

Uzun zamandır hiç mutlu olmadım diye düşünürken,

yol kenarında bana dil çıkartan küçük bir kız çocuğu gördüm.

Öyle birbirimize dil çıkartıp geçerken,

bir yandan da ailesini kontrol edip yanlış anlaşılmama peşinde idim.

Gel gelelim, ülkeyi, çocukluğu bu hale getirenler

ve bunlara göz yuman varlık dışı canlılar içinde yaşıyoruz.

Bayram yeni geçti,

aynı zamanda da şeker bayramı olarak kutladığımız bayram,

şeker toplamayan çocukların yokluğu ile geçti.

Hem çocuklara hem bayramlara tecavüz ettiler!

Ne mi olsun istiyorum?

Bir yazar olarak en başta kitap olarak ebeveynlerin çocukları için,

okunabilecek kitaplar almasıdır

ve aynı zamanda alınan kitapları kontrol edip öyle okutmalarıdır.

Bir kitap bir çocuğu,

bir çocuk bir aileyi, bir aile bir ülkeyi değiştirebilir.

Değişmeye var mısınız?