Yaklaşık olarak sekiz aydır sağa sola dönmeden,
sadece sırt üstü yatıyorum
ve bununla birlikte koşamıyor ve hızlı yürüyemiyorum.
Zaten futbol oynayamadığım için ayrı bir üzülüyorum,
Çünkü futbol benim için bir aşktır.
Çok şükür ki bisiklete binebiliyorum.
Bir yerde doğuştan
veya sonradan engelli olan birini görünce ona kesinlikle acımıyorum,
ona sevgi duyuyorum.
Kimse kendinden sağlıksız
ve dar gelirli biriyle kendini kıyaslayıp şükretmesin.
Sadece olduğu duruma ve verilen her şeye şükranlarını sunsun.
Bunları kendimi acındırmak için yazmıyorum,
çünkü herkesin bu duruma benzer bir hikâyesi
ve hatta daha fazlası vardır.
‘’ Hepimiz bir engelli adayıyız. ‘’ cümlesini de hiç sevmiyorum.
Aday olduğumuz için yardım edeceksek hiç var olmayalım daha iyi!
Bir acıya sahip olmadan acının ve acı sahibinin paylaşımcısı olalım.
Engel değil, el veren olalım.
Sadece paramız ve acıma duygumuz ile değil,
tüm yüreğimiz ile birlikte olalım.
Yüzlerine uzun süre bakmayalım,
Bakmayalım ki kendini kötü hissetmesinler,
Ona sevgimizi verelim.
Engel ne bedende ne de zihinde.
Asıl engel düşüncede, düşünemeyişte.
Destek olalım
ve onların hayatlarını onlarla birlikte paylaşalım ve güzelleştirelim.
Bir gün değil,
Her gün;
Duyalım, görelim, el uzatalım, sevelim, sayalım, sevgiyle kalalım...